خانه دوست م.ت.اجلی

زندگی در حین جدی بودن ، یک کمدی بینظیر است.

وقتی صحنه را ترک میکنیم اظهار نظر تماشاگران این را میگوید، پس جدی بخندیم و بر زندگی لبخند بزنیم.

مگر چند بار زندگی خواهیم کرد؟

ديده‌ بدر دوخته‌ام‌ ، منتظرم‌ تا كه‌ بيايي‌

                                                            همچو شمعي‌ سوخته‌ام‌ ، منتظرم‌ تا كه‌ بيايي‌

شب‌ همه‌ را نخفته‌ام‌ ، با دل‌ خسته‌ گفته‌ام‌

                                                           هم‌ نفس‌ نسيم‌ صبح‌ ، منتظرم‌ تا كه‌ بيايي‌

ديو شب‌ ار كه‌ بشكند ، چراغ‌ ديده‌ام‌ چه‌ باك‌

                                                            روشن‌ و شعله‌ور شود، صبح‌ و سحر تاكه‌ بيايي‌

عشق‌ سحرگاه‌ اجل‌ ، مشعل‌ تنهاي‌ ازل‌

                                                           زنده‌ شوم‌ بار دگر ، سحر گهي‌ تا كه‌ بيايي‌

۹/۱۲/۷۸