عادت

من به چیدن شاخه ای از غنچه سرخ لب های تو عادت کرده ام.

دوست دارم هربار که ترا می بینم! شاخه ای از غنچه لبهای تو برچینم!

 وزمانی که در کنارم جاودانه میشوی؟!

ترا به بوستانی از غنچه های گل سرخ میهمان کنم.

آه چقدر زیبا و با شکوه خواهد شد؟

گلستانی از غنچه های گل تو که با مرواریدهای غلطان اشک من پرورش یافته و آذین شده باشد.

ای صاحب گلستان گل من!

و ای صاحب این دل من!

قدم به گلستان دیده ام بگذار

که سخت انتظار قدومت را می کشم.

به گلستانمان خوش آمدی

۲۱/۴/۹۱